Een krachtig, aangrijpend verhaal met een vleugje humor, die af en toe zorgt voor ontlading.
Erie woont met haar moeder en zus Billie in een huisje in het bos, naast de Vliegenzwam, een vakantiepark. Je hebt meteen op de eerste bladzijde al door dat Erie een stoornis heeft, die pas aan het eind van het boek bij naam wordt genoemd. Ze snapt mensen niet, telt als ze nerveus is dingen tot zeven, durft niet naar buiten onder de mensen te zijn en ze gaat vanwege haar stoornis niet meer naar school. Ze houdt van onderzoeken doen die te maken hebben met de natuur en dieren en vindt haar toevlucht dan ook bij hun dasje Greta; een verstoten jong dasje waar ze voor zorgen. Erie zit graag verstopt tussen de struiken om mensen te observeren om iemand beter te leren begrijpen voordat ze degene echt ontmoet. Als ze op een dag tóch naar buiten gaat om voor haar zus Billie boodschappen te doen op het vakantiepark en ze zich in het struikgewas verstopt, ontmoet ze Bas en dat is de start van een bijzondere band. Bas zit in een rolstoel en woont tijdelijk met zijn vader op het park. Erie weet door haar observaties waarom zijn vader daar woont, maar Bas heeft geen idee wat de achterliggende reden is. Bas en Erie gaan samen klusjes doen op het park. Als er dan iets gebeurt waar Erie erg overstuur van raakt, trekt ze zich terug en komt ze bij haar dassenvriendje in het hok tot rust. Ze gaat daar niet meer weg. Zal het weer goedkomen?
De perspectiefwisselingen maken dit een sterk boek. Je leest de meeste hoofdstukken vanuit Erie, de andere vanuit Bas. Hierdoor wordt goed duidelijk dat wat de een denkt en voelt, zeker niet altijd zo over komt. Een verademing, want kennelijk begrijpen meer mensen iemand die anders is dan je denkt. Erg mooie uitwerking van elkaar accepteren.
Het taalgebruik is prachtig. Tineke Honingh maakt bijvoorbeeld mooi duidelijk hoe het voelt om ergens bang of blij voor te zijn. Ze gebruikt daar woorden voor als 'klauwen in haar buik' of 'een dassenkoprol in haar buik'. Heel passend bij Erie.
Tineke Honingh zal met dit verhaal een snaar raken. Ze laat, doordat je in de huid kruipt van Erie, zien hoe het is om anders te zijn, dat een stoornis ook een andere positieve kant heeft én dat gecombineerd met de positiviteit van Bas en het beetje humor, maakt het samen een enorme aanrader.