De Panjir wil eigenlijk liever Jan heten, maar dat kan niet als de oudste zoon van de koning al eeuwen de Panjir wordt genoemd. Omdat hij later de koning wordt van Oelibar kan hij alles krijgen wat hij wil. Hij wil het liefst een vriendje, maar dat mag dan weer niet. Dan maar een fiets, want hij moet binnenkort naar school om te leren lezen en schrijven. Hij krijgt de fiets én een lakei. Fietsen is niet zo makkelijk als het lijkt. Het lukt hem niet. De uitdrukkingen op het gezicht tijdens het leren fietsen zijn mooi en laten zien dat het niet makkelijk is. Dan maar een vliegend tapijt gebruiken om op school te komen. Hij gaat naar school en uiteindelijk is het vliegend tapijt het middel waardoor hij toch vriendjes krijgt én waardoor hij leert fietsen.
Het is een mooi prentenboek waarin andere werelden een plek krijgen, waarin nieuwe dingen leren (fietsen..) wordt uitgewerkt en waarin vriendschap een belangrijke rol speelt. Vriendschap lijkt onbetaalbaar. Want wat is een vriend? Wat betekent vriendschap? En wat doet vriendschap met je?
Verderop in het verhaal hebben de tot nu toe naamloze twee meisjes die de Panjir helpen met fietsen als enige twee een naam. Dat verbaasde mij enigszins. Hoe komen ze ineens aan een naam?
De dromerige illustraties van Maren Bruin hebben warme kleuren en ademen de sfeer goed uit. Erg mooi!