'Als hij (de kat) had mogen beslissen, was hij vast een aap geweest. Zoals Lexi liever iemand anders zou zijn. Maar zoiets kan je niet kiezen.'
Lexi is negen en zorgt veel voor haar moeder die moeilijke perioden heeft. Je merkt direct dat de rollen eigenlijk omgekeerd zijn. Dat heeft allemaal te maken met de dood van Lexi's tweelingbroertje Amos, toen ze elf maanden oud waren. Haar moeder heeft het daar vaak erg moeilijk mee; Lexi wil daarom alles voor haar moeder doen en alles oplossen. Lexi's vader werkt veel en is thuis voorzichtig met wat hij doet en zegt. Doordat hij weinig thuis is, merkt hij niet alles. Als Lexi merkt dat haar moeder nagenoeg niks meer eet en veel in bed blijft, besluit ze dat uiteindelijk toch aan haar vader te zeggen, ook al is hij dan overbezorgd. Dat resulteert in allerlei veranderingen. Haar moeder moet naar een soort ziekenhuis en omdat haar vader veel moet werken en het vakantie is, moet Lexi naar een tante die ze amper kent. Ze wil dolgraag naar oma, maar dat wordt te veel voor opa. Ze kan haar draai niet meteen vinden bij tante Arizona die niet veel zegt. Lexi heeft wel door dat ook tante Arizona verdrietig is en wil ook dit oplossen. Ze start een onderzoekje en heeft ondertussen veel aan buurvrouw Erika en haar zoontje Beer. Die twee zijn een welkome, warme en vrolijke aanvulling op het toch best intense geheel. Als Lexie Arizona goed heeft kunnen helpen, neemt ze een dapper besluit om haar moeder te helpen...
Een aangrijpend, ontroerend en werkelijkheid adembenemend verhaal dat bij je binnenkomt. Wat bijvoorbeeld mooi is uitgewerkt, is hoe het schuldgevoel van Lexi steeds verder naar boven komt drijven. Bij alles wat Lexi doet, moet ze nadenken of het niet nog meer verdriet of angst zal veroorzaken bij haar moeder (of bij anderen). Je leeft met Lexi mee en zou alles voor haar willen doen; je sluit haar in je hart.
Heftige thema's zoals een depressieve moeder (zonder dat dat woord ergens valt, later ontmoet Lexi wel een psycholoog, dus het laat zich raden), kinderen die moeten zorgen voor hun ouders, een thuis hebben en het thema familie worden krachtig uitgewerkt.
Het boek is onderverdeeld in drie delen 'Mama', 'Tante Arizona' en 'Lexi'. Goed te herkennen aan het kleurverschil in de hoofdstuktitels, zwart, blauw en oranje. De illustraties zijn daar ook deels op aangepast, zo lijkt. Het zijn zeer passende, dromerige illustraties, hoewel soms de bijpassende illustratie eerder of juist later volgt dan wat er in het verhaal staat. Datzelfde vond ik van de lijstjes die regelmatig in de tekst voorkomen; ook die vallen soms middenin een zin, dat leest niet geheel prettig.
Het boek leest verder makkelijk en is zeker een aanrader voor kinderen vanaf 11 jaar, maar eigenlijk qua thematiek voor iets oudere kinderen en juist zeer geschikt voor volwassenen.