'Vanmorgen, om een uur of tien, heb ik besloten om nooit meer te praten. Het laatste woord dat ik uitsprak, was 'Dodo'. Ik had eigenlijk iets anders willen zeggen, maar ik zei 'Dodo'.
Dorian komt samen met zijn vriend Ramses in de brugklas en is nu officieel een 'wup'. Bij het voorstellen aan de klas, stoppen zijn woorden. Hij komt er niet uit. Het enige wat eruit komt is Do-do. En dat lijkt zijn nieuwe naam te worden in de klas.
Hij komt thuis en zegt geen woord meer. Zijn vriend lijkt zijn vriend niet meer, hij ziet de lachende gezichten en alle blikken. Iedereen kijkt naar hem en let op hem. Zo voelt het.
Je wordt meegenomen in de wereld (het hoofd) van Dorian. Als Dorian uit een museum een dodo-ei meeneemt, wordt deze wereld wel heel bijzonder. Een wereld die op Mauritius gaat lijken, met zand en water. En dat allemaal op Dorians eigen kamer. Dit verhaal gaat verder, voornamelijk op zijn kamer, maar de rest van het verhaal gaat ook verder: over school, vriendschap en liefde.
De verschillende lettertypes helpen om goed duidelijk te maken wat Dorian opschrijft over zijn avonturen met Dodo en wat echt lijkt. De lijn echt en fantasie is dun, daar moet je als lezer aan wennen en ook wel wat van houden.
Ontzettend knap: iedere lezer zal al snel door hebben dat Dorian stottert, terwijl het woord stotteren geen enkele keer in het boek voorkomt. Je voelt het aan door alle gebeurtenissen, het niet praten en de paar woorden die hakkelend gezegd worden, maar vooral door alle manieren van uiten, behalve het praten.
Er zitten in dit boek diverse verwijzingen naar andere boeken. Subtiel en minder subtiel. Heel leuk!
Een sterk uitgewerkt verhaal over vriendschap, dromen, anders zijn, zijn wie je bent en daarmee omgaan.