Getriggerd door de illustratie op de voorkant én andere illustraties van Juliette de Wit die dit boek sieren, raakte ik ook nieuwsgierig naar het verhaal in dit boek. De 29 korte verhalen in dit boek schetsen kort een deel van het leven van Antar. Zoals Lydia Rood ook aangeeft achterin het boek, heeft Antar echt geleefd op het Arabisch Schiereiland, wat betekent dat in dit boek waargebeurde verhalen staan.
Aan de voorkant en direct bij de start van het verhaal merk je al dat het boek gaat over andere tijden (dat blijkt de zesde eeuw na Christus te zijn). Alles is anders: de mensen leven in tenten, mannen hebben meer vrouwen en veel kinderen en er vinden allerlei gevechten plaats met uiteraard de nodige bloederige details. Vanwege details als '...Hij viel in twee stukken uit elkaar, je kon duidelijk zien dat hij meer darmen had dan hersens' is dit boek niet aan te bevelen aan kinderen met een zwakke maag.
De korte verhalen worden verteld vanuit het broertje van Antar, Haroen. Daar kom je al na het eerste verhaal achter. Elk verhaal eindigt namelijk met de zin 'dit was het eerste verhaal over Antar. Ik ben Haroen en ik was erbij; ik ben zijn broertje en slimmer dan hij', waarbij het nummer van het verhaal dus steeds verandert. Alle verhalen gaan eigenlijk over acceptatie. Antar wil gezien worden als zoon van zijn vader. Dat wordt hij nu namelijk niet, wat ook betekent dat hij niet met het meisje op wie hij verliefd is, mag trouwen. Dat doet wat met hem. Al snel wordt hij een wrede krijger waar anderen bang voor worden en anderen weer misbruik van maken. Dat hij stoer is, is al snel duidelijk en dat hij een verhalenverteller of dichter is ook, want Antar vertelt zijn verhalen in prachtige gedichten. Die afwisseling tussen het verhaal van Haroen en de gedichten van Antar is erg mooi. Maar hoe het verhaal afloopt, is niet helemaal duidelijk. Het hele verhaal eindigt met een afscheid, waarbij je zelf mag invullen of het uiteindelijk goed komt; dat zal voor veel lezers als een teleurstelling voelen.
Alle verhalen zijn voorzien van prachtige, sferische illustraties van Juliette de Wit die goed bij de kern van het hoofdstuk passen of die goed aanvullen. Niet alleen de personages zijn passend bij de tijd van het boek, ook de omgeving rondom de personages is opvallend ijzersterk. Zachte kleuren en fijne soms gedetailleerde omgevingen (zoals het paleis) en dan een wat vagere omgeving (bijvoorbeeld het water en de bergen). Passende contrasten in het geheel. Heel anders dan de boeken van Spekkie en Sproet waar zij er ook heel wat van illustreerde en dat ligt niet alleen aan de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Juliette de Wit laat met de illustraties in dit boek zien dat ze groeit in haar werk.
Lydia Rood heeft een klein inkijkje gegeven in de Arabische wereld in de zesde eeuw na Christus. Je leert kleine dingen, zoals hoe mensen toen leefden, dat het draaide om eer en macht, maar meer over de tijd van toen zit er niet in. Eigenlijk wel jammer, want er zullen wel kinderen meer willen weten over hoe men toen leefde. Je blijft dicht bij het verhaal zelf. Dat is de kracht van dit verhaal: de kleine stukjes, de korte verhalen die draaien om Antar (en Haroen) zonder te veel uit te weiden.
Een ideaal boek voor kinderen vanaf zo'n 9 jaar die wel van wat heldendaden, geschiedenis en bloederige gevechten houden.
Schrijver: Lydia Rood
Illustrator: Juliette de Wit
Jaar: 2023
Genre: fictie
Leeftijd: 9+
Uitgeverij: Querido