'De laatste verhalenverteller' is een boek waarvan je in eerste instantie verwacht dat het gaat over prachtige verhalen van vroeger uit verre landen. Maar niets is minder waar; het verhaal gaat over de toekomst. Het is een futuristisch verhaal dat niet echt gebeurd zou kunnen zijn. Toch lijkt het soms haast echt. Het verhaal ligt dicht bij de werkelijkheid, terwijl veel elementen in dit verhaal niet dicht bij de werkelijkheid liggen. Prachtig is deze scheidingslijn die de schrijver heeft aangebracht tussen werkelijkheid en fictie: een wereld die vreemd is; een wereld die echt lijkt.
Op een zeer sterke wijze wordt in dit boek het verhaal van Petra Peña beschreven. Petra gaat met haar ouders, haar broertje en heel veel andere wetenschappers en hun kinderen in een ruimteschip op reis. Dat ruimteschip is mooi beschreven, net een grote wereld in het klein. Ze gaan naar de nieuw ontdekte planeet Sagan, omdat de aarde vernietigd zal worden door een komeet. Ze worden direct aan boord in slaap gebracht waardoor ze heel veel jaren kunnen overleven en heel veel jaren later wakker gemaakt zullen worden en nog steeds even oud zijn. Mooi in beeld gebracht is het feit dat Petra niet goed genoeg in slaap is gebracht. Ze maakt veel mee van wat er om haar heen gebeurt. Eigenlijk zou je op dat moment wel willen meeschreeuwen met Petra, zodat ze gehoord wordt. Dat zegt wel iets over de kracht van de wijze van schrijven. Petra's geheugen blijkt niet geheel gewist, waardoor ze zich als ze weer wakker wordt heel veel dingen herinnert. Ze blijkt uiteindelijk een van de weinige overlevenden aan boord en wordt ook wel Zeta- 1 genoemd door de vreemde menswezens die het schip hebben overgenomen. Samen met een aantal andere overgebleven kinderen moet zij op de planeet Sagan onderzoek doen zodat de andere gekke mensen van het Collectief er wellicht wel kunnen leven, want dat ziet er nu nog niet zo goed uit voor hen. Ondertussen blijft ze zoeken naar haar ouders en broertje én vertelt ze verhalen aan de andere kinderen, wat haar uiteindelijk brengt tot het bedenken van een plan om te ontsnappen.Dat plan is spannend uitgewerkt.
Ook komt regelmatig krachtig naar voren dat de kracht van het vertellen van verhalen groter is dan wat er om je heen gebeurt. De kinderen in deze wereld vinden het heerlijk om te verdwijnen in Petra's verhalen en ze herinneren zich daardoor steeds meer dingen van vroeger. Misschien wel een kleine boodschap van de schrijver; dat de wereld in verhalen mooier kan zijn en hoop kan geven voor je eigen wereld.
Het is de schrijver goed gelukt om je in het verhaal te houden. Je wilt dat Petra's ouders en broertje worden gevonden en je wilt eigenlijk soms dat het verhaal heel anders loopt. Hoe verder je komt in het verhaal, hoe beter je begrijpt waarom er bepaalde keuzes worden gemaakt in dit verhaal.
Je kunt merken dat dit een vertaald boek is. De vertaler Adiëlle Westercappel heeft er een sterk geheel van gemaakt, alleen had een woordenlijst achterin met de gebruikte Spaanse woorden niet misstaan. Die worden niet allemaal duidelijk uit de context.
Aan te raden aan sterke lezers vanaf een jaar of 10 en ook voor volwassenen een prachtig boek.
Schrijver: Donna Barba Higuera
Vertaler: Adiëlle Westercappel
Jaar: 2024
Genre: fictie
Leeftijd: 10+
Uitgeverij: Querido