Het zal je maar gebeuren: het is kerstavond en je beide ouders moeten werken. Geen gezelligheid en niet de familiewarmte die nodig is in dit gezin. Theo's oppas is zelfs in slaap gevallen, zo saai is het. Als Theo naar buiten kijkt en een vallende ster ziet, doet hij een wens: 'Ik wens dat iemand bij me kon zijn. Dat ik niet allenig ben.' Dan gebeurt er iets magisch, er klinkt geritsel uit de kerstboom en plotseling staan daar een engel met een kapotte vleugel, een roestig blikken soldaatje, een roodborstje dat niet kan zingen en een hongerig hobbelpaard die tegen hem aanpraten. Samen beleven ze een spannend avontuur, waarbij ze allemaal een ontwikkeling meemaken en er steeds een van de dingen achterblijft. Eerst het roodborstje dat leert zingen bij de oppas, dan de engel die vleugels krijgt en weg vliegt, daarna het soldaatje dat op iemand verliefd wil zijn en tot slot het hobbelpaard dat Theo thuisbrengt om vervolgens de de weidse ruimte van de wereld en de sneeuw in te gaan. Nu was Theo dus weer alleen, maar is hij wel echt alleen?
Dit is een heerlijk kerstverhaal vol hoop. Mooi hoe eenzaamheid uiteindelijk omgezet wordt in samen zijn. Die opbouw van het verhaal is sterk uitgewerkt; Theo, het roodborstje, het soldaatje, de engel en het hobbelpaard trekken samen op en in hun tocht die volgt, staat er steeds een van de voorwerpen centraal en laten ze een van de voorwerpen achter of een van de voorwerpen vliegt uit. De vele warme gedetailleerde illustraties in winterse, warme tinten en de sprankelende voorkant van het boek van Emily Sutton, maken het boek extra aantrekkelijk. Er valt veel te zien. Door het grote lettertype is het boek zee geschikt om zelf te lezen vanaf een jaar of 8, maar ook een voorleesaanrader voor jongere kinderen.