Precies een jaar nadat zijn vader is overleden, krijgt de hoogbegaafde Pelle (12 jaar, de ik-persoon) een schoenendoos gevuld met briefjes van zijn vader, allemaal genummerd. Hij moet de briefjes op volgorde openen en zo blijkt uit een van de eerste briefjes dat hij moet doen wat op de briefjes staat. Dat leidt tot onverwachte gebeurtenissen waardoor het leven van Pelle en zijn moeder weer kleur krijgt.
Een heftig verhaal over omgaan met rouw. Pelle en zijn moeder verwerken het verlies van Pelles vader allebei op hun eigen manier. Pelle denkt aan hele ingewikkelde feitjes als hij verdriet voelt. Op die manier houdt hij zich groot, want zoals zijn vader zei "echte mannen huilen niet".
Heel treurig is het moment waarop een klasgenoot een briefje steelt en uiteindelijk kwijt raakt. Die briefjes geven Pelle houvast en houden hem dicht bij zijn vader. Zijn buurmeisje bedenkt dat ze een nieuw briefje moeten maken en dat briefje leidt er uiteindelijk toe dat Pelle een hond mag uitkiezen in het asiel. Een vriend die hem begrijpt.
Wat heel sterk is aan dit verhaal, is hoe de briefjes Pelle en zijn moeder hen weer doen opleven. Ze gaan langzaam weer verder met hun leven zo krijgt Pelles moeder weer een relatie. Het slot is misschien wel iets te veel van het goede....
Een heel prettig goed leesbaar, ontroerend boek.