Grote kans dat je tijdens of na het lezen van dit boek een brok in je keel krijgt. Vooral omdat Carlie van Tongeren dit boek gebaseerd heeft op echte verhalen van Nederlandse jongeren die niet meer thuis konden wonen en dat is voelbaar in dit boek. Dat dat vaak heftige en bijzondere situaties zijn en dat elke situatie totaal anders is, heeft Carlie van Tongeren ontzettend sterk uitgewerkt in 'Alleen thuis'. Een boek dat je niet loslaat; een boek dat je het liefst in één keer uitleest.
Je leest dit verhaal vanuit Juna (15) en Lennon (17), waarbij de taal, de gebeurtenissen en de gevoelens uitermate goed passen bij de leeftijd van de twee hoofdpersonen. De wat rebelse Juna komt met haar wat agressieve broertje Syl(verster) in 'Gezinshuis Boskant' te wonen. Een groot écht huis waar gezinshuisouders James en Hanna proberen om Juna, Syl en nog twee andere kinderen (Adam en Melody) een thuis te geven. Dat deze verhuizing wat met haar doet én dat ze al een flinke geschiedenis heeft, wordt in de hoofdstukken die vanuit Juna zijn geschreven steeds duidelijker. Niet geheel verrassend is het dat je de andere hoofdstukken leest vanuit een geheel ander perspectief en wel vanuit Lennon, de zoon van James en Hanna. Lennon noemt deze kinderen 'probleemgevallen' en dat is niet voor niets. Deze vier kinderen wonen met een goede reden en met zeer verschillende redenen in hun huis. Syl kan niet aarden in dit huis en moet noodgedwongen ergens anders heen, tot groot verdriet van Juna. Voor hem komt Raymi, een jongen met weer een geheel eigen verhaal. Er gebeurt veel in het boek en bij alles krijg je een beter beeld van dat wat Juna, Syl, Melody, Adam en Raymi meegemaakt hebben of in welke vaak moeilijke situatie ze nu nog zitten. Voelbaar is dat het hele verhaal draait om wat en waar (je) thuis is en daarbij grenzen regelmatig worden overschreden. Maar het verhaal draait óók om de band die Lennon en Juna opbouwen en om het vinden van een thuis, van rust.
Carlie van Tongeren heeft met dit verhaal een inkijkje gegeven in hoe ingewikkeld het is voor kinderen om niet meer thuis te kunnen wonen, om welke reden dan ook. Dat het systeem en de hulpverlening in de praktijk vaak niet helpend genoeg zijn, wordt wel duidelijk, maar in dit verhaal schetst Carlie van Tongeren juist ook wat wél goed gaat in deze ingewikkelde wereld van hulpverlening en jeugdzorg. Je merkt aan alles dat ze zich heeft verdiept in alle kanten van dit onderwerp. Je voelt de onmacht van Juna en Lennon, maar ook de wil van hulpverlener Maaike en de ouders van Lennon om een ander te helpen. Dat gevoel wordt, naarmate je verder komt in het verhaal, steeds sterker en wordt een mix van ontroering en frustratie en aanzien van het systeem. Helemaal als je er na het lezen achter komt dat de herinneringen die als een dagboekbladzijde tussendoor staan echte herinneringen zijn van jongeren in Nederland. En toch is het misschien wel meer een hoopvol boek dan een boek waarin vele spiegels worden voorgehouden.
Een boek dat zo goed ingaat op kansenongelijkheid en dan met name over problemen thuis (in elke zin van het woord) en het niet meer thuis kunnen wonen, is onmisbaar en ontzettend belangrijk.
Schrijver: Carlie van Tongeren
Jaar: 2024
Genre: fictie
Leeftijd: 15+
Uitgeverij: Blossom Books