Als je Philip Hopman zegt, zeg je ‘Boer Boris’; de prentenboekenreeks waar al bijna 20 delen van zijn. Je zou gerust kunnen stellen dat Boer Boris een klassieker genoemd kan worden. De samenwerking tussen Philip Hopman en Ted Lieshout is er een van wereldformaat. Je ziet aan alles dat deze twee goed op elkaar zijn ingespeeld. Je herkent de vrolijke, zwierige stijl van Philip direct wat mede aan het kleurgebruik te danken is. Maar Philip maakte meer dan alleen maar Boer Boris-boeken. Aan al het andere werk, zie je dat Philip erg veelzijdig is. Zo maakte hij samen met Tjibbe Veldkamp het indrukwekkende ‘Het papegaaienplan’. Een boek dat opvalt vanwege de expressie in combinatie met het subtiele kleurgebruik. Ook maakte hij met Annet Schaap ‘De boom met het oor’, waar ook weer de details en het kleurgebruik schitteren. Hij maakte dus diverse boeken en voor een aantal kreeg hij een prijs. Voor het boek ’22 wezen’ kreeg hij een Zilveren Penseel en hij won in 2022 de Max Velthuijsprijs, een driejaarlijkse oeuvreprijs voor Nederlandse illustratoren.

Philip woont in Egmond met zijn vriend en twee honden, twee fjordenpaarden, wat mini- schaapjes, kippen en kanaries. In de zomer werkt hij in graag in de grote tuin, maar hij geniet er ook van om in het gras te liggen en naar de zwaluwen te staren. Deze tuin bevat ook een vijver waar hij iedere dag van het jaar een duik in neemt, want  ‘daar word je lekker wakker van!’, aldus Philip. Hij illustreert sinds 1988 kinderboeken. In dat jaar kwam zijn eerste boek uit, namelijk ‘Een reuze heksentoer’. Daarvoor maakte hij al tekeningen voor de bladen Okki, Taptoe en Bobo en hij maakte veel onderwijsmateriaal. Dat waren leuke vingeroefeningen voor het latere werk.

Het tekenen en illustreren leerde Philip op de Rietveld Academie in Amsterdam. Hij volgde ook lessen bij bekend illustrator Thé Tjong Khing. Daarna is hij een paar jaar rond gaan zwerven. Zo heeft hij in Rome gewoond, Italiaans geleerd en is hij verslingerd geraakt aan het ‘dolce far niente’, een typische Italiaanse levensstijl die vooral betekent ‘niets doen’. Philip zegt daarover dat hij daar nog steeds goed in is.

Toen hij weer terugkwam in Nederland had hij allerlei baantjes, totdat er langzamerhand wat tekenopdrachten binnendruppelden. Ook zat hij een tijdje op een tekenfilmstudio, waar ook illustrator Kees de Boer werkte. Philip: ‘Toen al een groot talent en nu een geweldige tekenaar!’

​Een werkdag van Philip ziet er vaak een beetje hetzelfde af. Nadat hij de beesten heeft gevoerd, met de honden heeft gelopen en een duik in zijn poel heeft genomen, kan de dag beginnen. Schetsen doet hij met potlood, daarna werkt hij die uit op Arches aquarelpapier. Hij tekent met rietpen en kroontjespen en gebruikt veel verschillende kleuren acrylinkt. Zodra de tekening op papier staat, spant hij het op, maakt het nat en dan gaan er verschillende lagen aquarelverf overheen. ‘Vervolgens nog een laagje acrylverf voor de accenten en klaar is Kees, eh, Philip’.